Βιογραφικό Σημείωμα

Γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1977 στη Νίκαια και μεγάλωσε στον Ασπρόπυργο.

Υιός του Ιωάννη και της Θεοδοσίας Σεβαστάκη και δεύτερος από τα τέσσερα αγόρια της οικογένειας. Από μικρός ξεχώριζε ανάμεσα στ’αδέρφια του και των συμμαθητών του λόγω των υψηλών του επιδόσεων τόσο στο σχολείο όσο και στον αθλητισμό. Αριστούχος σε όλες τις τάξεις του σχολείου, δεν ήταν λίγες οι φορές που κράτησε την Ελληνική σημαία στις παρελάσεις των εθνικών εορτών. Αρωγός του σε αυτήν την προσπάθεια, το όνειρο του να γίνει μια μέρα πιλότος μαχητικού αεροσκάφους.

Το 1995 και το 1996 χρίζεται πανελλήνιος πρωταθλητής στο JUDO και κατόπιν των πανελλαδικών εξετάσεων γίνεται δεκτός στην Γυμναστική Ακαδημία Αθηνών.

Ο Μανώλης όμως, πιστός στο όνειρό του, δεν ακολουθεί την πορεία του αθλητή και καταφέρνει στις 25 Σεπτεμβρίου του 1996 να εισαχθεί στην Σχολή Ικάρων.

Κατά την διάρκεια της σχολής ήταν αρχηγός της ομάδας στίβου και είχε βγει 2ος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των Σχολών Ικάρων.

Το 2000 ορκίζεται Ιπτάμενος Ανθυποσμηναγός και κατόπιν σειράς εκπαιδεύσεων, τον Οκτώβριο του 2001, μετατίθεται αρχικά στα C-47 στην 113 Π.Μ Θεσσαλονίκης.

Ο Μανώλης όμως δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του τα μαχητικά που ήταν και ο μόνος λόγος που πήγε στην Σχολή Ικάρων. Ζητά αρκετές φορές να μετατεθεί σε πολεμική μοίρα και τελικά τον Αύγουστο του 2003 τοποθετείται στα F-4 PHANTOM II της 117 Π.Μ στην 339 Μοίρα Αναχαίτησης Παντός Καιρού στην Ανδραβίδα.

Έχοντας πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο προσπαθεί να φανεί αντάξιος τον προσδοκιών της πατρίδας παρακολουθώντας ανελλιπώς την εκπαίδευση και διαβάζοντας ατελείωτες ώρες στο σπίτι. Προσπαθεί να γίνει ο καλλίτερος και παράλληλα κάνει σχέδια για να φτιάξει την δική του οικογένεια.

Η Μοίρα όμως αποφάσισε να φανερώσει τα σχέδιά της.

Την 15η Ιουνίου του 2004 ενώ ήταν συγκυβερνήτης με κυβερνήτη τον Επισμηναγό (Ι) Καραθάνο Κωνσταντίνο, το αεροσκάφος τους συγκρούστηκε στον Παρνασσό βυθίζοντας στο πένθος τις οικογένειές τους και σύσσωμη την Πολεμική Αεροπορία.

Εμείς που μένουμε πίσω δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Μανώλη και τον Κώστα.

Με την σκέψη τους θα κοιμόμαστε και με την σκέψη τους θα ξυπνάμε.

Έχοντας πίστη Στον Θεό, ξέρουμε ότι μας κοιτούν από ψηλά, απολαμβάνοντας όλα αυτά που η ζώη τόσο τραγικά και άδικα τους στέρησε.Θα είναι για πάντα στην μνήμη μας και στην καρδιά μας